ઘણા લોકોને લાગે છે કે આપણે બ્રહ્માંડમાં એકલા છે. આપણે આશ્ચર્ય કરીએ છીએ કે શું ભગવાન છે, અને જો એક છે, તો ભગવાન આપણા વિશે પણ કેવી રીતે જાણશે કારણ કે વિશ્વમાં અબજો લોકો છે.વિજ્ઞાનના આ યુગમાં, ભગવાનને એવી શક્તિમાં વિશ્વાસ કરવો મુશ્કેલ છે કે જે આપણું સર્જન કરી શકે અને આપણને પ્રેમ કરી શકે. અમને લાગે છે કે પ્રેમ આપણે મનુષ્ય તરીકે જાણીએ છીએ, જેમ કે માતાપિતા અને બાળકો, પ્રેમીઓ અને પ્રિયજનો, જીવનસાથી અથવા પરિવારો વચ્ચેનો પ્રેમ. આપણે આ શારીરિક આંખોથી ભગવાનને જોવા માટે અસમર્થ છીએ, કે આપણે આપણા બહારના કાનથી ભગવાનને સાંભળી શકતા નથી. આમ, આપણે વિચારીએ છીએ કે કદાચ ભગવાનનું અસ્તિત્વ નથી.
જો કે, ભગવાન ત્યાં છે અને તે અમને બધા ક્ષણો માં આપણે પ્રેમથી સ્વીકારે છે. ફક્ત એટલા માટે કે આપણે તે પ્રેમથી પરિચિત નથી, એનો અર્થ એ નથી કે ભગવાન ત્યાં નથી. જેમ બાળકો તેમના માતાપિતાના તેમના પ્રત્યેના પ્રેમની તીવ્રતાને જાણી શકતા નથી, તેમ આપણે જાણી શકતા નથી કે ભગવાનને આપણા માટે અપાર પ્રેમ છે. આપણે હંમેશાં ભગવાનના રક્ષણાત્મક આલિંગનમાં વીંટળાઈએ છીએ.તે પ્રેમની અને રચનાની રક્ષણાત્મક છે જે તેના પ્રેમની શક્તિથી અસ્તિત્વમાં છે. ભગવાન એ સૃષ્ટિને પ્રેમની બહાર બનાવવાની અને તે જ ઇચ્છાની રચના કરી.
આપણે બધા ધ્યાન-અભ્યાસ દ્વારા ભગવાનના અંદરના પ્રેમનો અનુભવ કરી શકીએ છીએ. જેમ જેમ આપણે ધ્યાન આપીએ છીએ અને ઈશ્વરના આંતરિક પ્રકાશ અને અવાજ સાથે જોડીએ છીએ, ત્યારે આપણે ભગવાનના પ્રેમ અને પ્રકાશથી પ્રભાવિત થઈશું, અને આપણા જીવનમાં ભગવાનની હાજરીનો અનુભવ કરીશું.
જ્યારે આપણે ધ્યાન કરીશું ત્યારે આંતરિક ક્ષેત્ર – શાંતિ અને પ્રેમ સાથે સંપર્ક કરીશું અને ભગવાનની અંદરના દૈવી પ્રેમનો અનુભવ કરીએ છીએ, ત્યારે આપણે આનંદ, આનંદ અને આનંદથી પ્રભાવિત થઈશું. આ અનુભવ આપણું ધ્યાન વિશ્વના તાણ અને પીડાથી દૂર લઈ જાય છે. જેમ જેમ આપણે ધ્યાનમાં સમય પસાર કરીએ છીએ, તેમ આપણે શાંતિ પ્રાપ્ત કરીએ છીએ. તે આપણી અંદર આનંદ અને શાંતિનું ખાનગી એકાંત પણ આપે છે. – સંત રાજીન્દર સિંહજી મહારાજ
